Γκουνό, Σαρλ

(Charles Gounod, Παρίσι 1818 – 1893).Γάλλος συνθέτης. Αφού συμπλήρωσε τις κλασικές σπουδές του, γράφτηκε στο Ωδείο του Παρισιού, όπου το 1839, με την καντάτα του Fernande,κατέκτησε το Prix de Rome (βραβείο της Ρώμης), μία κρατική υποτροφία που του επέτρεψε να ταξιδέψει στην Ιταλία το 1840. Η μελέτη των έργων του Παλεστρίνα και των Ιταλών πολυφωνιστών ξύπνησε μέσα του μυστικιστικά αισθήματα, που διακρίνονται ιδιαίτερα σε μία Λειτουργία που εκτελέστηκε στη Ρώμη και σε ένα Ρέκβιεμ,που προκάλεσε ενδιαφέρον στη Βιέννη, στην οποία πήγε τον επόμενο χρόνο. Από τη διαμονή του άλλωστε στην Ιταλία χρονολογείται και η επιθυμία του να γράψει ένα μελόδραμα πάνω στον Φάουστ του Γκέτε. Πριν γυρίσει στη Γαλλία, επισκέφθηκε τη Βιέννη και τη Λειψία. Ο Μέντελσον, ο Σούμαν και ο Μπερλιόζ, που τους γνώρισε προσωπικά, τον γοήτευσαν. Μελέτησε με πάθος τα έργα τους και ακολουθώντας τη συμβουλή του Μέντελσον, εμβάθυνε στη μουσική του Μπαχ, του Μότσαρτ και του Μπετόβεν. Ωστόσο, το μεγάλο του πάθος στάθηκε το μελόδραμα, στο οποίο αφοσιώθηκε με πείσμα. Η Σαπφώ είναι το πρώτο του μελόδραμα, που ολοκληρώθηκε το 1851 και προαναγγέλλει τον Φάουστ,χάρη στην καθαρότητα και στην απλότητα των μελωδιών του, καθώς και στην τρυφερότητα της έκφρασης. Ακολούθησαν Η αιμοσταγής καλογριά (1854), η μουσική κωμωδία Γιατρός χωρίς να θέλει (1858) και Φάουστ (1859), που θεωρείται το αριστούργημά του. Τα μελοδράματα που έγραψε μετά, όπως τα Μιρέιγ (1864) και Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1876), απέχουν πολύ από τον μεγαλόπνοο Φάουστ,όπου πίσω από μία συγκρατημένη έξαρση πάθους, διαφαίνεται μία ειλικρινής ποιητική φλέβα με αγνά ερωτικά αισθήματα και άδολη θρησκευτικότητα. Η ίδια η μουσική γλώσσα αντικατόπτριζε αυτό το μέτρο, αυτή την αγνότητα έκφρασης με το ξεκάθαρο περίγραμμά της και την ευχάριστη μελωδικότητά της. Τα ίδια χαρακτηριστικά βρίσκει κανείς και στα έργα θρησκευτικής μουσικής που αντιπροσωπεύονται κυρίως από τα ορατόρια Απολύτρωση –μία τριλογία για τα Πάθη– και Θάνατος και Ζωή,όπου ο Γ. χρησιμοποιεί γρηγοριανές ψαλμωδίες για να τονίσει ακόμα περισσότερο τη γραμμική απαλότητα της μελωδίας, η οποία διακρίνει επίσης και ένα όχι ευκαταφρόνητο μέρος της μουσικής του, ιδιαίτερα μάλιστα τις ρομάντζες του, ανάμεσα στις οποίες οι καλύτερες θεωρούνται Το βράδυ, Η μικρή κοιλάδα και Σερενάτα. Ο Γ. άφησε πολλές παρτιτούρες συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου, καθώς επίσης αυτοβιογραφικές σημειώσεις και δοκίμια: Αυτοβιογραφία, Απομνημονεύματα ενός καλλιτέχνη και Ο Δον Ζουάν του Μότσαρτ. Σκηνογραφία του Νικολά Μπενουά για το μελόδραμα «Φάουστ» του Σάρλ Γκουνό.